Het is nu ongeveer een jaar geleden dat ik mij bij VHS heb aangesloten. En wat een jaar; van nieuweling naar (tweede) woordvoerder bij de cao-onderhandeling. Maar laat ik beginnen bij het begin.
Voordat ik lid werd van VHS twijfelde ik, maar mijn overgrootvader - die ik nooit persoonlijk gekend heb - heeft mij over de streep geholpen. Mijn overgrootvader blijkt bij het spoor te hebben gewerkt, bij NS als ik de verhalen moet geloven. Ik weet weinig over hem, behalve dat hij berucht is (binnen de familie) om zijn inzet als lid van de vakbond. We hebben het hier over begin vorige eeuw, toen de wereld er nog wezenlijk anders uitzag. Daar heb ik verder nooit zoveel over nagedacht tot ik plotseling zelf NS'er werd op mijn 26e. Tijdens mijn eerste paar maanden werd het duidelijk dat het lid zijn van een bond niet leeft? bij mijn directe collegae, er werd in ieder geval niet met mij over gesproken. Toch vond ik dat ik het die overgrootvader, die altijd in actie kwam voor solidariteit, verschuldigd was om mij te verdiepen in de bonden, en om bewust een keuze te maken. Zo gezegd, zo gedaan. VHS kwam als beste uit de bus en ik sprak met mezelf af 'ik kijk het een jaar aan en dan zien we wel verder'.
Zoals bij elk nieuw NS lid van VHS wilde een van de bestuursleden even een kop koffie met me drinken en kennismaken. Ik had meteen het gevoel 'Ik ben niet gewoon lid nummer zoveel, maar er is ook aandacht voor mij als individu'. Inmiddels was ik een paar maanden lid en las ik in onze nieuwsbrief een oproep aan leden om input te leveren voor de cao-onderhandelingen bij NS. Ik was nog maar net lid maar voelde me toch geroepen om een mailtje te sturen, waarin ik probeerde toe te lichten wat ik belangrijk vond, en wat niet. Voor ik het wist was ik lid van de cao-commissie, en kon ik echt mee praten over wat er speelt, wat wij willen bereiken, en hoe we dat gaan doen. Blijkbaar had ik een goede indruk gemaakt op de rest van de commissie, want toen er eind oktober een plek openviel aan de cao-onderhandelingstafel mocht ik die vullen. Ik wist niet waar ik aan begon, maar kreeg steun van de andere commissieleden en heb me enorm vermaakt en veel geleerd.
Nu kijk ik terug op mijn eerste jaar, een bewogen jaar: ik zit in de cao-commissie en heb zelf drie dagen, en avonden, mogen aanschuiven aan de onderhandelingstafel. En het werkt! Ja, echt, de vakbond werkt. Althans, zo ervaar en zie ik het. Van mijn naaste collegae is er niet één lid van een vakbond, en ik zie het verschil. Ik weet wat er speelt, zij niet; ik heb daar direct invloed op, zij niet. Het is alsof zij langs de zijlijn zitten, achter een heg (voor de IT liefhebbers mag het ook een firewall zijn): ze horen af en toe wat, maar invloed op hoe het bedrijf zich ontwikkelt, en op de cao hebben ze niet. Wat mij betreft een gemiste kans.
Zonder de verhalen over mijn overgrootvader was ik wellicht nooit lid geworden van de bond, en ik denk dat hij trots op mij zou zijn. Als ik een jaar geleden wist wat ik nu weet, had ik zonder twijfel het pad van mijn overgrootvader gekozen en was ik direct lid geworden. Conclusie: mijn eerste jaar bij de vakbond is een succes, op naar vele vervolgjaren.
Gerjan van Asch
VHS'er en lid cao-commissie NS
Met VHS blijf je op de hoogte!
