Column: Inactieven - We zijn er bijna

Onvermijdelijk denk ik daarbij terug aan de nieuwjaarsreceptie van vorig jaar, op 30 januari. Wat zijn dat toch hartverwarmende happenings, elk jaar! Gewoon met een glas in de hand een rondje doen langs een stuk of tien mensen, en een interessante bestuurspresentatie van de voorzitter. Ik was er bij vorig jaar, als enige vertegenwoordiger van de CAP, want beide collega's waren verhinderd - Sybo nota bene wegens de viering van zijn tachtigste verjaardag! Deze keer ook het afscheid van Thea van Maurik, die jarenlang heel veel heeft gedaan voor het CAP-excursiegebeuren en het sociaal verkeer daaromheen. De kersverse voorzitter Marcel Kunst had zijn voorganger, Hans Montanus, gevraagd Thea uit te luiden - voortreffelijke toespraak van Hans.

Maar toen was er dat hilarische moment, toen in één van de sheets van de bestuurspresentatie dat vergiswoord, ínactieven, stond. Inactief! Iemand achterin het gehoor pikte het op, slaakte een jolige kreet, en er volgde een besmuikt gelach dat snel aanzwol. Bij de borrel troostende woorden van alle kanten. De CAP heeft zich er na mijn terugmelding danig mee vermaakt.

Tja, maar het was wél gezegd! en dan loop je naar huis, en dan gaan toch je gedachten naar de vraag: hoe zíen die actieven eigenlijk dat postactieven-gebeuren? welke beelden leven daarbij? In het half uurtje dat ik nodig heb om van het Vredenburg naar huis te lopen kreeg ik wel op een rijtje hoe dat beeld ongeveer zal zijn.

Het kan niet anders of de bekende tv-serie van Omroep MAX 'We zijn er bijna' geeft de nodige inspiratie: een stel Zwitserleven-echtparen op gezamenlijke reis in caravans. Die CAP-organisatie werkt natuurlijk met stenen-tijdperkachtige onderlinge communicatie, met vastelijn-telefoons met zo'n draaischijf. De penningmeester krijgt natuurlijk elke keer te kampen met foutief ingevulde papíeren overschrijvingsformulieren; en tijdens de excursie hebben ze een deelnemerslijst óp pápier - wel DIN-A4-formaat, want dat was al rond 1970 ingevoerd. En o ja, allemaal babyboomers! Dus die lunch gaat natuurlijk gepaard met een alcoholische versnapering. Als het bij één blijft! De hele dag verhalen uit de oude doos, over het pré-denBesten-NS, waarin Movares nog een afdeling van Infra was, Infra een dienst van NS, en alle treinen zonder vertraging reden. En zouden die ín-actieven al gewend zijn aan het in- en uitchecken?

Actieve VHS'ers die eens aan een CAP-excursie deel zouden nemen zouden tot hun verrassing een andere realiteit ervaren. Het vervoer geschiedt niet, zoals in 'We zijn er bijna', met caravans, maar met trein en touringcar, en die touringcar wordt zelfs besteld via een internetplatform, BOOKABUS. Elke grote groep heeft inderdaad een zekere neiging tot traagheid, maar het tijdschema van de CAP-excursies is dwingend en wordt met succes gehandhaafd.

Terug naar de realiteit. Kort na die vorige nieuwjaarsreceptie werd de voorjaarsexcursie gepland, op 8 april, in Rotterdam, en er kwamen 52 aanmeldingen. We hebben hem wegens corona afgeblazen met een brief waarin de hoop wordt uitgesproken deze excursie alsnog te houden als zomerexcursie, zeg maar in augustus. Wie had toen kunnen denken dat dit uitstel inderdaad tot augustus zou gaan duren, maar dan met een heel jaar erbij! En zelfs dat is momenteel niet helemaal zeker.

Toch nog eens proberen te achterhalen wie het was die die kreet slaakte, op de achterste rij in de vorige nieuwjaarsreceptie. Was het een actieve of een inactieve?

En o ja, dat van die alcoholische versnapering bij de excursielunch: dát klopt!

Herman Quee
 Bestuurslid CAP