Column: En toch knaagt het

Twee oproepen uit het verleden.

Dat hoeft nu toch niet meer? We hebben het gemiddeld genomen goed. Onze kinderen volgen hogere en betere opleidingen dan wij gedaan hebben. Er is voedselzekerheid en een jaarlijkse vakantie lukt ook nog steeds.

En toch knaagt het. We zitten in een omslagtijd. Economische groei bereikt voor een deel haar grenzen. Met een steeds grotere wereldbevolking wordt het verdelen van rijkdom, grond, welvaart, natuurlijke bronnen en zelfs voedsel een uitdaging. Daarbij worden ook de grenzen van de natuur steeds meer zichtbaar. Zowel in de aantallen mensen die gebruik maken van onze natuur. Alsook hoe intensief we de natuur gebruiken. Laten we onze knopen tellen en gelukkig zijn met wat we hebben.

En toch knaagt het. Mensen zijn goed in veranderen als de nood het hoogst is. We moeten wel. Helaas meestal vanwege natuurrampen, rampen door mensen veroorzaakt of oorlogen. De harde manier van change of lifestyle. Dan komen beperkingen aan uitstoot, veiligere energiesystemen, stoppen met sommige bestrijdingsmiddelen, de Verenigde Naties, enzovoort in één keer op tafel en is er een breed commitment om het anders te gaan doen.

En toch knaagt het. Gaan we wachten tot ‘de grote change’ of proberen we om dingen op een rustigere, verantwoorde manier te veranderen? Onze manier van leven, hoe we omgaan met onze omgeving en waar we voor staan?

En het knaagde. Onze laatste cao-onderhandelingen zijn natuurlijk maar een heel klein onderdeel van ons dagelijks leven. Het gaat grotendeels om arbeidsvoorwaarden. Plus een stukje over ontwikkeling en hoe we naar de toekomst kijken. De gesprekken met de directie gingen moeizaam en de andere vakbonden hebben soms andere belangen dan wij als VHS. Dat het waarschijnlijk zou gaan klappen was al snel zichtbaar. En na een GAP analyse van alle partijen aan tafel werd dat ook duidelijk. Als we er dan niet uitkomen, komt altijd de vraag op tafel of VHS ook mee gaat staken. Onze leden bepalen of we akkoord kunnen gaan met de voorstellen van de directie. En indien dat niet zo is dan gaat het bestuur kijken hoe we deze afwijzing verder oppakken. De andere bonden begrijpen onze positie ook, omdat stakende VHS leden vooral een signaal afgeven, maar het is in dat geval geen economisch machtsmiddel. De ervaring afgelopen jaren heeft laten zien dat juist VHS meer een bemiddelende rol heeft tussen directie en bonden als het schuurt. En dat wij qua standpunten vaak dichter bij CNV zitten dan VVMC en FNV. Met de behaalde resultaten kunnen wij tevreden zijn. De reacties op de uitvraag aan de leden waren ook positief. Natuurlijk is er resultaat behaald aan de salariskant. Maar juist vanuit onze wensen worden er in de nieuwe cao afspraken gemaakt over de thuiswerkvergoeding, afschaffen van H9 en aandacht voor persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast zijn we in gesprek met de directie omdat onze IAO-19 leden de afgelopen jaren zowel in primaire als secundaire arbeidsvoorwaarden ruim achter zijn gebleven bij de cao-ontwikkelingen.

En toch knaagt het. Een groot deel van onze wensen hebben we binnengehaald.  Is dit een goede stap op weg naar modern werkgever- en werknemerschap of hebben we wat laten liggen? …

Marcel Kunst
Voorzitter VHS

‍